Пра дзеда і залатую рыбку
На паэтычнай хвалі
Паслухайце, людзі!
Казкай зачарую.
Дзед злавіў у сетку
Рыбку залатую.
Глядзіць дзед на рыбку,
Пацірае рукі:
За хвіліну мільянерам
Стаў без лішняй мукі.
Рот адкрыла рыбка
І сказала ціха:
— Адпусці, дзядуля,
Не рабі мне ліха.
Напалохаўся наш дзед:
Ногі задрыжалі
І на нейкае імгненне
Як ватныя сталі.
Не чакаў, што рыбка
Распачне размову.
Ён не ведаў, што яна
Вывучыла мову.
Зноў сказала рыбка,
Падціснуўшы губкі:
— Не ўкушу цябе, дзядок:
Маленькія зубкі.
Адпусці, паслухай!
Яшчэ да змяркання
Выканаю, рыбачок,
Я тваё жаданне.
Адступіў ад дзеда страх,
Як чорт ад парога.
Свае бровы ён нахмурыў
І прамовіў строга:
— Маю бабу падлячы,
На дзве нагі кульгае,
Ноччу спаць не дае,
Вохкае, старая.
— Адпусці, не падвяду,
Памагу бабулі.
Ножкі будуць у яе,
Як ў маладой казулі.
Адпусціў дзед рыбку
(Ёй паверыць змог).
Сетку узяў на плечы
І дамоў як мог.
Сустракае баба,
Нібы мак, прыбраная,
Як была калісьці:
Мілая, жаданая.
— Ты куды сабралася?
Можа, на балет? —
Гучна запытаўся
У каханай дзед.
— Пабягу на танцы,
Абрыдла у хаце.
Сяджу тут з табою,
Як хворая ў палаце.
Стаіць дзед у парозе,
Патыліцу чухае:
Ведае, што баба
Яго не паслухае.
…Плавае у рэчцы
Рыбка залатая.
Хвосцікам бліскучым
Радасна махае.
2020 год
